“ლაზარე არის პლაკატური მაგალითი იმისა,თუ სად იყრება ჩვენი გზები.

მავანს რომ ლაზარეს გარეგნობა კომპრომატი გგონია და მე კიდევ პირიქით მისი განსხვავებულობა ხიბლი.

მის ბაბუას უთქვამს – ,,ლაზარე ვაჟკაცი ბიჭიაო” კი ლაზარე თმას იღებავს,საყურე უკეთია,ტატუც აქვს და აბჯარიც ალბათ მხოლოდ კარნავალზე აცვია,მაგრამ როცა საქმე ქვეყნის სიყვარულს ეხება,ლაზარეები ჩაფხუტს იხურავენ და ომში მიდიან, ოკუპირებულ საზღვარზე ჩადიან, 13 ივნისს ვერეს ხეობას წმინდავენ,20 ივნისს გავრილოვის სავარძელს, და 8 მარტს რუსთაველზე ქვეყანას სინდისს.” – წერს ჟორჟოლიანი